Surprise Party (Παπακαλιάτης έγινα)

Λοιπόν, σήμερα (υποθέτω είναι ακόμα Σάββατο 😛 ) είχε γενέθλια ένας πολύ καλός μου φίλος (όχι ο Νίκος ο Ανασαντζής) και μαζί με την κοπέλα του και άλλο ένα παιδί του οργανώσαμε πάρτυ έκπληξη. Η ιδέα ήταν των άλλων δύο αλλά εγώ ανέλαβα το δύσκολο έργο να γράψω το σενάριο και ταυτόχρονα θα ήμουν και ο πρωταγωνιστής (σαν τον Παπακαλιάτη, μόνο που εγώ ήμουν απείρως καλύτερος)…

Θα έπρεπε να τον κρατήσω έξω απο το σπίτι του μέχρι να πάνε οι άλλοι 2 να στολίσουν… Κανόνισα λοιπόν να έρθει απο το σπίτι μου για να πάμε να αράξουμε σπίτι ξαδερφού μου… Μου κάνει αναπάντητη να κατέβω, εγώ στέλνω μήνυμα στους άλλους να πάνε σπίτι του να αρχίσουν να στολίζουν (ήταν και η μάνα του στο κόλπο). Αργώ και λίγο να κατέβω και μετά αρχίζω να παίζω τον ρόλο μου… «Πόσο μαλάκας είναι ο γέρος μου, μου πρηξε την πούτσα δεν μου παίρνει λέει το pc (μου κάηκε αυτό που είχα και τώρα είμαι απο laptop γιαυτό δεν πολυποστάρω, γιατί μου την σπάνε τα laptop)» και βγάζω το παραμύθι ότι επειδή δεν πήγα φούρνο το μεσημέρι είμαστε μαλωμένοι, θα δείτε που κολλάει όλο αυτό μετά 😉

Στη συνέχεια λέω να πάμε να νοικιάσουμε dvd να δούμε σπίτι του ξάδερφου (ο οποίος ήταν already σπίτι μου μαζί με την υπόλοιπη παρέα για να πάνε όλοι μαζί όταν στολιστεί το σπίτι). Φτάνουμε λοιπόν στο dvdαδικο… Αρχίζω να πρίζω… Του διάβασα ΟΛΕΣ τις υποθέσεις απο τα πιο άκυρα dvd και μετά του τα σχολίαζα κιόλας, μετά του σχολίασα όλους τους πελάτες του μαγαζιού, ε μετά έπιασα παλιούς συμμαθητές… Όταν έβρισκε μια ταινιά καλή του έλεγα μπα δεν το ψήνω ή δεν θα το καταλάβει ο ξάδερφος (το παιδί είναι από χωριό!) ή το χω δει στο filmnet… Για να μην τα πολυλογώ μετά απο πολύ πρίξιμο περάσαν 40 λεπτά και πήραμε το Planet Terror που το είχα δει με το που μπήκα μέσα στο μαγαζί χαχαχαχα!!!

Ωραία επιτέλους φεύγουμε και του λέω πάμε περίπτερο να πάρω μια κοκα κόλα. Παρκάρει αυτός κατεβαίνω εγώ, πάω εκεί που είνα τα ψυγεία και δεν με έβλεπε, εκεί βγάζω το κινιτό και στέλνω μήνυμα στον αδερφό μου σε κάνα τέταρτο να με πάρουν τηλέφωνο για να γυρίσουμε πίσω. Παίρνω την κοκα κόλα (zero) και πάω στο αμάξι. Εκει αρχίζω να ζω δεύτερο δράμα. Και καλά η κοκα κόλα ήταν ψηλά στο ψυγε’ιο και εγώ δεν έφτανα (είμαι πρώτο μπόι) και περίμενα τον περιπτερά να έρθει να μου την πιάσει και μετά όταν πλήρωνα ένας περιέργος με ρώτησε αν με την coca cola zero κατουράω χρωματιστά (αυτό έγινε κανονικά, έπρεπε να τον κατουρίσω τον βλάκα να κερδίσω και λίγο χρόνο)…

Ωραία τα κανόνισα όλα 😀 όπως πηγαίνουμε μου κάνει το παιδί «Πάμε να πάρω και μια τούρτα…» Πωωω σκέφτομαι μας κατάλαβε … Του λέω γιατί??? Ε μου κάνει έχω γεννέθλια…. Αααα … Εντάξει δεν το κατάλαβε … Δεν το πολυνιώθω και εγώ και μετά απο κάνα λεπτό του κάνω Χρόνια πολλά ρε μαλάκα!!! Γιατί δεν το πες πιο νωρίς hehehe… Τέσπα πάμε στο ζαχαροπλαστείο, τον αφήνω να κατέβει μόνος του και εγώ παίρνω τηλέφωνο την κοπέλα του να δω αν είναι όλα έτοιμα… Μου κάνει όλα οκ και τις απαντάω σε 10 λεπτά πάρτε μας τηλέφωνο… Όταν ξαναμπαίνει στο αμάξι ο φίλος μου του λέω ήρθε μέσα στη βδομάδα σπίτι ο θείος και η θεία μου |(οι γονείς του ξάδερφου, ο οποίος μένει μόνος του και τον επισκέφτηκαν οι γονείς) και του λέω μια ιστορία με τον θείο μου. Του λέω ότι τελίκα έφυγε ο θείος και έχει μείνει μόνο η θεία, αλλά θα λείπει γιατί πήγε σε μια γιορτή Ηπειρωτών (χωριάτικα πράματα)… Είμαστε στο αμάξι και πάμε και όλα νορμάλ, όταν χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η ξαδέρφη μου και μου λέει πως της είπε ο ξάδερφος να με πάρει γιατί η θεία αρρώστησε εκεί που ήταν και ζαλιζόταν και κάποιος την έφερε σπίτι και ο ξάδερφος κάθετε μαζί της και μπορεί να την πάνε και στο νοσοκομείο… Εγώ ζούσα το υπερδράμα και πωω τι πάθαμε ελπίζω να είναι καλά (χτύπα ξύλο) και διάφορες τρελές ιστορίες.

Τέσπα γυρνάμε προς τα πίσω και του λέω δεν πάμε να δούμε την ταινία σπίτι σου γιατί εγώ έχω μαλώσει και με τον πατέρα μου (ήταν μεγάλο το σχέδιο μου)? Οκ πάμε. Στέλνω μήνυμα εγώ σε 5′ ερχόμαστε. Φτάνουμε απο κάτω, παρκάρει και εγώ κάνω αναπάντητη μέσα απο την τζέπη μου (James Bond όχι αστεία). Ξεκλειδώνει και πατάει το ασανσέρ, του κάνω πάμε απο τις σκάλες την έχω δει fit. Τέσπα στις σκάλες με χούφτωσε και εγώ άρχισα να φωνάζω για να μας ακούσουν και οι άλλοι σε περίπτωση που δεν ακούσανε την αναπάντητη. Φτάνουμε έξω απο την πόρτα… Ξεκλειδώνει την πάνω κλειδαριά, μετά την κάτω… Ανοίγει την πόρτα …. και …

«Να ζήσεις Νικόλα και χρόνια πολλά μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά, παντού να σκορπίζεις της νιότης το φώς και όλοι να λένε να ένας σοφός!!!» Χρόνια πολλά και άπειρα γέλια και χειροκρότημα!!! Απλά δεν είχε ψιλιαστεί τίποτα και έμεινε μαλάκας!!! Εντάξει πιστεύω ότι το ταλέντο μου στην σκηνοθεσία και σεναριογραφία ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος… Δέχομαι συγχαρητήρια!!

ΥΓ. Αν το διαβάσεις αυτό Νίκο (δηλαδή αν δεν βαρεθείς) αυτή είναι όλη η αλήθεια hehe

H κατάρα της υπόθεσης Ζαχόπουλου

Η’ «The curse of the Zachopoulos’ case» ή «Τhe Zachopoulos curse» στο πιο εμπορικό. Ωραίος τίτλος για ταινία, μπορεί μια μέρα να γυριστεί, ίσως την σκηνοθετήσω εγώ, αλλά μην με κατηγορήσετε ότι δεν έδωσα πολιτικές προεκτάσεις, δεν με αφορούν, όλοι άτολμες μαριονέτες είναι…

Τέσπα, απότι βλέπω όποιος ασχολείται με την υπόθεση παρουσιάζει αυτοκτονικές τάσεις αλλά δεν τα καταφέρνει να αυτοκτονήσει (μπορεί και αυτό να είναι μέρος της κατάρας)… Γιαυτό θα ήθελα να ασχοληθούν με την υπόθεση μερικά άτομα:

• Ο κύριος Καλαντζής που μου έκανε Φυσική στο Λύκειο, γιατί με πέταγε συνέχεια έξω απο την τάξη
• Η εκνευριστική γειτόνισσα
• ο Γρηγόρης Αρναούτογλου
• ο Ανδρεας Μικρούτσικος
• ο Λαζόπουλος (αυτός νομίζω ασχολήθηκε ήδη 😀 )

Εσείς ποιούς θα βάζατε να ασχοληθούν με την υπόθεση?

ΥΓ. Άμα εκοιμήθη να τον ξυπνήσετε…

Random σοφία

Διάβασα σήμερα στην εφημερίδα μια ωραία ατάκα και λέω να την μοιραστώ μαζί σας:

«Οι υπάλληλοι παίζουν ποδόσφαιρο, οι διευθυντές τέννις και οι ιδιοκτήτες γκολφ. Όσο ανεβαίνει η ιεραρχία τόσο μικραίνουν τα μπαλάκια.»

Πα πα πα πα παγαλος

Η νέα σοδιά παραγωγής Alter, μετά το μιλάμε για τα χρώματα και για τους αριθμούς, έρχεται  το «συγκρότημα» Mazoo and the zoo. Έχουν μεγάλα hits που μιλάνε για τα ζώα. Τραγούδια όπως η καμιλοπάρδαλη, η αρκούδα και το αγαπημένο μου ο Παπαγάλος

Τραγούδι σε hip-hop και r’n’b ρυθμούς, όπως επιτάσει η μόδα.Μιλάμε για μεγάλη cultia, στιγμές όπως Merry Christmas και «παπαγάλε θες κεφτε?» θα γράψουν ιστορία! Καλά η στολή του παπαγάλου απλά είναι άρρωστη, για το πουκάμισο του τυπά απλά δεν έχω λόγια!Απολαύστε:

ΥΓ. Καλά οι ανώμαλοι βάλαν τέτοιες γκόμενες σε παιδικό video clip ?

EΛ.ΑΣ.

Θαυμάστε τους:

Δυστυχώς το επίπεδο των «ανθρώπων» που έχουν βάλει να μας «φυλάνε» είναι τραγικό. Μου είναι αδιανόητο άτομο που κάνει τέτοιες μαλακίες να μου πουλάει υφάκι και να μου το παίζει κάποιος επειδή του δώσαν μια στολή…

Hearts in Athens

Μετά τις αγελάδες, ερχονται οι καρδιές. Θα γεμίσει λέει η Αθήνα με μεγάλες καρδιές φτιαγμένες απο φάιμπεργκλας ή μέταλλο με διάφορα σχέδια ζωγραφισμένα πάνω. Δείτε μερικές εικόνες

Η έκθεση τους θα διαρκέσει εως τις 14 Απριλίου και μετά θα δημοπρατηθούν με το 50% τον εσόδων να πηγαίνει για φιλανθρωπικούς σκοπούς (αλήθεια το υπόλοιπο 50% που πάει?)

Το site του όλου εγχειρήματος βρίσκεται εδώ.

Εικαστικά μου φαίνονται πολύ πιο όμορφες απο τις αγελάδες που μου την σπάγανε κάργα. Προσωπικά αυτή στο Σύνταγμα ήθελα να την γαμήσω… Εσάς πως σας φαίνονται? Τις αγελάδες τις πηγαίνατε? Btw ποιος τα αγοράζει μετά? Και μετά τι τα κάνει ? 😛

*UPDATE*

Η έκθεση θα σταματήσει στις 19 Μαρτίου και όχι στις 14 Απριλίου όπως είχα γράψει. Απλά εκείνη τη μέρα θα γίνει η δημοπρασία.

Επίσης είδα σήμερα 2 καρδιές, μια στο μετρό του Ευαγγελισμού, η οποία έμοιαζε λίγο με μαξιλάρι απο κοριτσίστικο δωμάτιο αλλα στο σε αρκετά μεγαλύτερο :P. Η δεύτερη καρδιά είνια αυτή στο μετρό Δουκίσσης Πλακεντίας και μοιάζει με διαμάντι που έχει πάρει το σχήμα της καρδιάς. Συμπαθητική θα έλεγα!

Καλώς με….!

Γειάααααααααααααααααααααααααααααα !!!!!

Αν ήξερα ότι υπάρχει τόση συσσωρευμένη γνώση, θα επέλεγα κανένα πιο προσφιλές όνομα…

Φανταστείτε, τον όγκο των πληροφοριών, αν το ψευδώνυμό μου ήταν »χοληστερήνη» ή »αρτηριοσκλήρωση»

Όχι τίποτε άλλο, αλλά μπορεί να βοηθούσαμε και κανένα χριστιανό, να αποφύγει το καρδιακό.

Που βαδίζει ο κόσμος …

Η εικόνα τα λέει όλα…

Ψιλικατζίδες-παπαγάλοι

Κάμια φορά όταν γυρνάω απο το μετρό σπίτι μου σταματάω σε ένα ψιλικατζίδικο που είναι στο δρόμο μου για να πάρω μια coca cola. Το ψυγείο είναι έξω απο το μαγαζί, παίρνω το αναψυκτικό και μπαίνω μέσα συνήθως με τα ακουστικά στα αυτιά.

Τα βγάζω και λέω γεια σας… Γεια σας μου απαντάνε… Αν πω καλημέρα θα μου πουν καλημέρα, αν πω καλησπέρα το ίδιο! Μετά πάλι καλά μου λένε πόσο κάνει αυτό που πήρα, αν και νομίζω πως αν δεν μίλαγα δεν θα μου λέγανε 😛 E και στο τέλος αφού πληρώσω λέω ευχαριστώ και μου απαντάνε ευχαριστώ, αν βέβαια πω ευχαριστώ πολύ θα πουν το ίδιο… Αυτό γίνεται είτε είναι ένας άντρας στο ταμείο, είτε μια γυναίκα… Σαν παπαγαλάκια!

Λέτε να τους έχουν απαγάγει εξωγήινοι και να τους έχουν επαναπρογραμματίσει?? Δεν ξέρω αλλα μου φαίνεται πολύ αστείο το σκηνικό, δεν μπορώ να πω ότι είναι αγενείς … Δεν ξέρω αλλά κάτι τέτοια άτομα θα ήταν άνετα χαρακτήρες σε ταινία μου 😀

Έλληνες του Εξωτερικού (της Δράμας)

Εντάξει καλό είναι να αγαπάς την πατρίδα σου, με σωστό τρόπο όμως… Αλλά ρε παιδιά αυτοί το γαμήσανε και ψώφησε… Γελοιότητες, θέλουν να κάνουν κάτι και το κάνουν με λάθος τρόπο… Μου φαίνεται έχει χαθεί το γούστο και η αισθητική στις μέρες μας (βλέπε Πόντιος κ εναν ομματ)

Δείτε, ή μάλλον ακούστε αυτό και μετά πείτε μου… Ορίστε και οι στίχοι

Intro

Έλληνες του Εξωτερικού… έλα, πάμε.

 

Chorus x2

 

Εμείς στο εξωτερικό κρατάμε τα έθιμα μας.

Όσο μακριά και αν είμαστε, η Ελλάδα ‘ναι κοντά μας.

Την έχουμε στο νου μας.  Την βαστάμε στην καρδιά μας.

Στο μέλλον κάποτε θα την λατρεύουν τα παιδιά μας.

 

Stavros

 

Το 85, στις 9 Δεκέμβρη.

Ο Τάσος και η Βασιλική είχαν ένα μωράκι.

Το αγόρι μπήκε με χαμόγελο στον κόσμο.

Σαν λεβέντης ήθελε να τον αλλάξει όλο.

Οι γονείς μου είναι, παιδιά της Καστοριάς –

Μια ωραία πόλη βόρεια δυτική Ελλάς.

Τα αίματα του Πόντου μου γεμίζουνε τις φλέβες.

Από την Τραπεζούντα έφυγαν οι προπαππούδες.

Πρόσφυγες τους κάναν, μια μέρα οι εχθροί τους.

Δίχως λόγο και γιατί κινδύνεψε η ζωή τους.

Τους πήρανε τα πράγματα.  Τους σπάσαν κεραμίδια.

Μες στην Μακεδονία ξανά έχτισαν τα σπίτια.

I just don’t know what I’m doing.

I no longer have control.

These words are flowing and they’re coming to you from my soul.

My thoughts are coming way too fast… and they’re never stopping.

I need to get to sleep but these words are just like coffee.

Childhood memories… nights in the χωριο.

Κορησό to Καλοχώρι,

τάβλι to κρυφτό.

A piece of me stayed there, when I tried to jump the καγγελα.

My sister and I made a mess in our παππούλη’s άχυρα.

I smile when I think that I can’t forget those days.

They’ve made me into the man that I’ve become today.

When I look back on my past,

I am grateful when I see: to χωριό, all my friends, and my loving family.       

 

 

Chorus x2

 

Εμείς στο εξωτερικό κρατάμε τα έθιμα μας.

Όσο μακριά και αν είμαστε, η Ελλάδα ‘ναι κοντά μας.

Την έχουμε στο νου μας.  Την βαστάμε στην καρδιά μας.

Στο μέλλον κάποτε θα την λατρεύουν τα παιδιά μας.

 

Vasili

 

Ήρθα για να σας μιλήσω απ’ την καρδιά.

Δεν μπορούμε ν’ αγνοήσουμε το θέμα άλλο πια.

Εμείς οι Έλληνες πρέπει να’ μαστέ ενωμένοι,

Όχι μόνο σε πολέμους και όποτε συμφέρει.

Πρέπει να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας.

Ας αλλάξουμε εμείς και θα μάθουν τα παιδιά μας.

Σκοτωνόμαστε για ποδοσφαιρικές ομάδες –

Σαχλαμάρες, μαλακίες, ότι νάνε βρε παιδιά.

Είμαστε από το πνεύμα του Μεγ’ Αλέξανδρου,

που κάνε την γη Ελλάς με την εξυπνάδα του.

Ποτέ, ποτέ να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε,

Και κάποτε θα πάρουμε την Πόλη μας που χάσαμε.

Θανάση and Μαρία

had their second child

on the 30^th of July.

He was destined to be fly.

He was just so full of life.

Fate had decided that the boy would love to dance.

Down the road in life he made even bigger plans.

Μαθαίνω την λύρα.

H μουσική για ΄μένα ΄ναι ρακή είναι και μπύρα.

My ancestors from Κρήτη would be proud to see today,

I’ve got my own πεντοζάλη that I like to play.

I like to go to Άργος and Θεσσαλονίκη,

the places where my parents still have a σπίτι.

To me it doesn’t matter if you’re from πόλη or χωριό.

On the one side you’ve got Σάμο, on the other Ζάκυνθο.

Doesn’t matter if you’re out in the εξωτερικό.

This is all I have to say.

This is what I have decided.

In the end no matter what…

we have to be united.

 

Chorus x2

 

Εμείς στο εξωτερικό κρατάμε τα έθιμα μας.

Όσο μακριά και αν είμαστε, η Ελλάδα ‘ναι κοντά μας.

Την έχουμε στο νου μας.  Την βαστάμε στην καρδιά μας.

Στο μέλλον κάποτε θα την λατρεύουν τα παιδιά μας.

 

Outro

 

Uh… DJ Ouranos… EtE… EtE… EtE